Wat was er gebeurd met Andy Reid als hij niet het vriendje van Randy Tidwell was geweest? Niemand weet nog wie in de laatjaren zeventig Randy Tidwell was. De football-coach van Brigham Young in Provo, Utah zag wel iets in de jongeling en Tidwell liet hem weten dat hij een vriend had die ook graag college-football wilde gaan spelen. Hij vroeg om een package-deal, hij zou naar de Mormoonse Universiteit komen als zijn vriend Reid mee mocht komen.
Beiden monsterden aan in Provo, beiden als Lutheraans jonge christenen en toen ze Brigham Young als spelers verlieten waren ze beiden van geloofsrichting veranderd en noemden ze zichzelf “mormoon”.
Als daarna Reid besluit bij zijn oude universiteit als “graduate assistant” door te gaan en daarmee helemaal onder aan welke ladder dan ook te beginnen is zijn reis naar de top in de coachwereld begonnen. Zijn moeder, arts, wil dat hij de kant van “medicijnen” uit gaat en zijn vader, kunstenaar, laat hem vrij. Andy wil eigenlijk schrijver worden.
Andy Reid begint dan in de beginjaren tachtig aan een onbestemde reis door het football-landschap van de VS. Neen, hij is zelf geen topspeler geweest, verre van dat zelfs, hij viel nergens op. Ja, hij was groot en sterk en te zwaar, maar voor een speler tellen die eigenschappen, voor een coach wat minder. “Graduate assistant” als eerste job in welke sportwereld betekent: spullen van de spelers opruimen, afspraken voor hen maken, vergeten zaken van anderen opknappen en vooral je mond houden en enthousiast zijn.
Die basis heeft Reid dus.
Hij gaat vervolgens op zoek naar baantjes op college-niveau. Hij legt eerst aan bij San Francisco State, waar men een offensive line-coach nodig heeft. Vervolgens solliciteert hij bij Northern Arizona, ook weer als “offensive line coördinator” en een jaar later zien we hem terug bij UTEP, een goede school met nog steeds “offensive-line coach” achter zijn naam. Hij blijft er tot 1988 en gaat dan naar een iets sterkere school: Missouri. Twee jaar later houdt daar zijn college-assistent-coach-rol op. Bijna tien jaar heeft hij jonge atleten gestimuleerd. Als assistent. Zijn dogma dan:” Je wint makkelijker wedstrijden door te gooien dan door te rennen.” Voor wie dat niet helemaal begrijpt: hij is voorstander van gooiende quarterbacks boven QB’s die de bal afgeven aan “runners”.
Hij is dan midden dertiger en “what to do?” Weer assistent elders worden? Van Brigham Young kent hij nog een andere (letterlijk) zwaargewicht: Mike Holmgren. Beiden flink boven de 100 kilo; mannen waar je niet omheen kunt kijken; ooit ploeggenoten en dat kan helpen. Holmgren was de head-coach bij NFL-ploeg Green Bay Packers en gunde zijn vriend een betaalde positie bij de ploeg. Reid was tevreden, hij was nu onderweg als het ging om een echte, serieuze baan in de top van de football-wereld te verkrijgen. Een goed jaar later pakten de Packers de Super Bowl en zoiets telt voor iedereen die bij de organisatie van de kampioen betrokken is. Het winnen van de Super Bowl geeft glans, ook bij assistenten.
Kan hij doorgroeien en waar? De San Francisco 49-ers hengelen naar hem…als “assistent”, maar Reid wil meer.
Het wordt 1999. De Philadelphia Eagles hebben een drama-seizoen achter de rug (3-13) en zoeken een nieuwe hoofdcoach. In Philadelphia wil men Holmgren als eerste man, maar Holmgren heeft een avond eerder voor Seattle getekend. “Weet je wat?” voegt hij de Eagles-eigenaar Jeff Lurie toe:” Neem Andy Reid…beter zijn ze er niet.”
Andy Reed krijgt die baan, vooral omdat “men” in de football-wereld er van overtuigd is dat de mastodont Reid specialist is in het uitdenken en uitvoeren van de meest pietluttige details in het football-spel. Na zijn eerste seizoen (5-11) is er nog twijfel aan de rustige, aardige man die Andy Reid is, maar in de volgende jaren worden de Eagles zes maal de beste in de NFC East. In 2004 verliest Reid met zijn ploeg van de New England Patriots (24-21) in de Super Bowl en is bij het grote sportpubliek in de VS wel duidelijk dat die massale, niet veel pratende man met die walrussnor en dat nogal stevige lijf een verrekte goede coach is geworden. Na 14 jaar Philadelphia komt er met een schokkend 4-12 record een einde aan het coach-zijn van Reid bij de Eagles. Nadat hem op zachte, maar duidelijke manier de deur is gewezen, groepen alle spelers samen en geven hun coach een lange, staande ovatie die bijna door heel Philadelphia gehoord wordt.
In 2012 wordt de familie van Reid getroffen door het overdose-sterfgeval van de oudste zoon Garrett, terwijl acht jaar later een andere zoon, Britt, in de bak verzeild raakt na handel in, zo men zegt:” Verboden zaken”. Britt is dan assistent-coach bij zijn vaders ploeg. Over die pijnlijke voorvallen hoor je Reid zelden of nooit.
Na Philadelphia klimt hij in 2013 op de bok bij Kansas City waar hij in 2019 de Super Bowl WEL weet te winnen, mede gedragen door quarterback Patrick Mahones, die Reid zo’n beetje als zijn zoon ziet.
Vraag het aan iedere speler die met hem gewerkt heeft: Wat maakt deze vriendelijke walrus tot zo’n opmerkelijke coach? Samenvattend: aardig, oog voor detail, sociaal begaafd, oor voor iedere speler, rustig en een man die alle facetten van zijn vak kent. Détail-freak zelfs. Ziet alles.
Hij wilde schrijver worden, zijn moeder zag een arts in hem, maar Andrew Walter Reid werd een der beste coaches in de NFL ooit. O ja, hij was ook steengoed in het doorgeven van zijn kennis. Niemand in de NHL kan zeggen dat hij tien (ja, 10) assistenten van hem op een head-coach positie elders in de NFL heeft kunnen plaatsen.
Zondag: Super Bowl. Met o.a. Andy Reid, de topcoach die van verre kwam. Met dank aan Randy Tidwell.