De NBA draagt nog wel wat opmerkelijke verhalen bij zich; verhalen die zelden of nooit nog naar buiten komen. Vertellingen die overigens nog steeds verteld kunnen worden.
Zo stiet ik op de wonderlijke geschiedenis uit de jaren zeventig, waarin de speler Eric Money (mede) centraal stond en waarover ik al veertig jaar geleden had gehoord, via een in Nederland spelende Amerikaan: Wilson Washington. Money speelde in een wedstrijd die een zeer ingewikkelde ‘box-score’ opleverde. Het betrof de confrontatie tussen de 76ers en de Nets in het seizoen 1978-79. Als je de box-score leest, zie je dat Money 23 punten voor de Nets deed aantekenen, maar ook vier voor de 76ers.
Pardon?
Money begon als starter voor de Nets en scoorde makkelijk. Vier en een halve maand later, kwam hij vrij laat in het veld voor de 76ers van Dr. J. en gooide hij er nog twee ballen in. Dit vraagt om uitleg nietwaar? Philadelphia won de eerste confrontatie; op 8 november 1978 wonnen de 76ers met 137-133 in een wedstrijd met twee verlengingen.
In het midden van het derde kwart trok Nets-vedette Bernard King zijn mond te luid open en kreeg daarvoor een technische fout. Het was zijn tweede en hij moest vertrekken. Op weg naar de kleedkamer schopte de boze King een stoel door de lucht waarna de beroemde scheidsrechter Richie Powers hem een derde ‘T’ aansmeerde. Coach Kevin Loughery van de Nets ging uit zijn plaat en kreeg, snel na elkaar, twee technische fouten. Ook hij werd weggestuurd. De toen nog onbekende Phil Jackson schoof een plaatsje op bij de Nets en coachte de nog resterende 27 minuten.
-
De Nets tekenden echter protest aan. Volgens de regels kunnen scheidsrechters slechts twee technische fouten aan een speler of coach geven, want twee betekent uitsluiting en uitgesloten mensen kunnen niet weer bestraft worden.
Klinkt logisch, nietwaar?
De toenmalige NBA-baas, Larry O’Brien, had oren naar het protest van de Nets en verordonneerde dat Powers (een heilige in die dagen) geblunderd had in het technische foutenfestival, gevolgd door een reeks aan vrije worpen en dat de wedstrijd uitgespeeld diende te worden met nog vijf minuten en vijf seconden op de klok in het derde kwart. De stand was toen 84-81 voor de 76ers. Er werd naar een goede datum gezocht en men vond 3 maart van het volgend jaar, als beide teams toch weer tegenover elkaar gepland stonden. Zes weken voor die dag echter vond er een spelersruil tussen de Nets en de 76ers plaats: de Nets stuurden Eric Money en Al Skinner naar Philly en kregen Harvey Catchings en Ralph Sampson ervoor terug.
Deal done en de resterende tijd werd inderdaad uitgespeeld. De namen van Money, Catchings en Simpson staan in de box-score van die inhaalpartij aan beide kanten van de streep. Catchings scoorde alleen voor de Nets, Simpson alleen voor de 76ers en Money komt dus de eer toe in de box scores te staan met scores voor beide teams. Skinner , voor de volledigheid, kwam niet op het score-formulieren voor in beide confrontaties.
Uit de cijfers blijkt ook dat Jackson (Phil dus) in de 135 dagen die er tussen wedstrijd één en twee zaten “geactiveerd” was als speler en dat zijn naam dus eerst als invaller-coach voorkomt en later als speler, want Jackson liet 4 punten aantekenen in maart.
Money echter was de opvallendste scorer: 27 voor de Nets en 4 voor de 76ers. Hij had dus tevens ook gewonnen en verloren, want zo bekeek hij deze tamelijke klucht. De tweede wedstrijd eindigde in 123-117 voor de 76ers, maar nog niet alles is gezegd over deze memorabele wedstrijd. Money had, zo is te zien, in de volledige eerste wedstrijd 37 punten gemaakt voor de Nets, maar na de tweede wedstrijd stond zijn totaal op 27 punten voor de Nets en vier voor de 76ers.
In interviews zei hij altijd “Ik had er 37 en het werden er 27. Ik houd maar vast aan die 37. Ik kan er nu om lachen.” De NBA en O’Brien wilden een goed voorbeeld geven van “regeren” en gaven de machtige scheidsrechter Powers een flinke duw: vijf wedstrijden geschorst zonder betaling. De reden? Het niet juist interpreteren van de regels.
Maar wacht… Het was Kinzo-speler Wilson Washington die me vertelde hoe gek de dag van de tweede wedstrijd in maart verliep. Eerst werd dus het staartje van de herstarte wedstrijd gespeeld (eindigend in 123-117), waarna de spelers naar de kleedkamer vertrokken en even wat dronken, te rusten om vervolgens, na drie kwartier, weer het veld op te gaan voor de wedstrijd die origineel op deze datum vastgesteld was: Nets-76ers. Schietend in het vierde kwart met een helse 16 op 19, wonnen de 76ers dus twee wedstrijden op één dag.
Cultheld Money
Washington, een clown van een speler die in Amstelveen en later in Leiden speelde, vertelde me dat je waarschijnlijk een boek kon schrijven over wat er allemaal gebeurde die dagen. Money was een soort cultheld geworden, want hij had gescoord voor beide teams. Powers was hard op zijn nummer gezet (dat door de spelers wel weer leuk werd gevonden), Jackson was eerst coach en later speler en Catchings en Simpson waren een iets kleiner onderdeel van het dubbele optreden. Washington vertelde me ook dat Money eigenlijk geblesseerd was, toen hij voor de 76ers in Maart het veld kwam. Hij had zes wedstrijden op rij gemist, maar waarschijnlijk proefde hij toch ook iets van een mooi verhaal in dit alles als hij wel ging spelen.
En Eric Money? Ja, hij heeft dit verhaal nog veel en vaak moeten vertellen. In totaal speelde hij zes seizoenen in de NBA. Hij begon en eindigde bij de Detroit Pistons en liet 5211 punten (gemiddeld 12.2 punten per wedstrijd) op zijn conto achter. Hij had zijn collegejaren gespeeld voor Arizona en was daar na twee jaar vertrokken om prof te worden. Later ontspoorde hij licht (drugs), maar hervond zichzelf en werd basketbalinstructeur voor jeugdploegen. Daarbij kreeg hij een rol in de speelfilm “The Fish That Saved Pittsburgh” met o.a. ook Dr. J, Kareem Abdul Jabbar en Globetrotter Meadowlark Lemon en hij ging het sprekers-circuit in.
The man that scored for two teams in one game.
PS. Al Skinner is hiermee ook de enige speler die een officiële DNP achter zijn naam kreeg voor beide ploegen.